Zielone i milusie

Nazwa

1. Trichocereus bridgesii
   1. cuzcoensis
   2. macrogonus
   3. pachanoi
   4. peruvianus
   5. spachianus
   6. strigosus
   7. taquimbalensis
   8. terscheckii
   9. validus
   10. werdermannianus
2. Ariocarpus fissuratus
1. agavoides
2. kotschoubeyanus
3. scapharostrus
4. trigonus
5. retusus
3. Coryphanta calipensis
1. compacta
2. cornifera var. echinus
3. macromeris
4. palmerii
5. ramillosa
4. Echinocereus merkeri
   1. salm-dyckianus
   2. triglochidiatus v. paucispinus
   3. triglochidiatus v. neomexicanus
5. Epithelantha micromeris
6. Lophophora williamsii
7. Mammillaria craigii
1. heyderii
2. grahamii v oliviae*
3. longimamma
4. pectinifera
5. senilis

Powyższa tabela przedstawia gatunki kaktusów, które mają charakteryzować się wyraźną psychoaktywnością. Najbardziej znane z nich to oczywiście L. williamsii (pejotl) oraz T. pachanoi (San Pedro). Największą potencją z kolei cechują się L. williamsii, T. peruvianus oraz najprawdopodobniej Ariocarpusy, mające wg Indian Tarahumara cechować się większą mocą niż pejotl (Huiczole z kolei mają utrzymywać, że zażycie A. retusus prowadzi do szaleństwa). Podstawowym alkaloidem dwóch pierwszych kaktusów jest meskalina; Ariocarpusy zawierają inne fenetylaminy (hordenina, N-metyltyramina, N-metyl-3,4-dimetoksy-fenetylamina). Kaktusem o potencjalnie największym dla nas znaczeniu jest T. peruvianus, wysoki kolumnowy i łatwy w uprawie kaktus (podobno może rosnąć 0.5-1 metra rocznie), który ma zawierać ilość meskaliny mniej więcej równą tej, jaką zawiera pejotl. Również inne Trichocereusy, choć prawie dziesięciokrotnie słabsze, szybko rosną, przez co szybciej się nadają do konsumpcji w porównaniu z pejotlem. Inną zaletą Trichocereusów jest to, że są pozbawione toksycznych alkaloidów, powodując wg wielu raportów łagodniejszą (co nie oznacza ? słabszą) i bardziej równą podróż.

Mnóstwo innych gatunków kaktusów zawiera psychoaktywne alkaloidy, głównie fenetylaminy (np. Pelecyphora asseliformis, Carnegia gigantea czy Pachycereus pecten-aboriginum), jednak zwykle w ilościach niewystarczających do wywołania u człowieka psychoaktywności. Część z nich ma być pomimo tego używana przez Indian jako enteogeny. Być może kluczową tu kwestią będzie preparowanie ekstraktów; inny sposób na wzmocnienie psychoaktywności polegać będzie na zażywaniu tych kaktusów wespół z innymi roślinami zawierającymi inhibitory MAO (lub innymi kaktusami).

Z naszego punktu widzenia największy problem stanowi dostęp do kaktusów; dorosłe osobniki są zwykle dość drogie, z kolei rozmnażanie z nasion jest czasochłonne i wymaga przynajmniej kilku lat uprawy. Niemniej, są to zajęcia niewymagające jakiejś specjalnej wiedzy względem hodowli a kaktusy mogą stanowić ozdobę mieszkania. Mówiąc inaczej, niewiele jest takich przyjemności jak przyjaźń, która może zostać skonsumowana

Pozdrowienia

Podwodnik

P.S. (Bodźcem do napisania tego artykułu była cudowna podróż, jaką miałem po spożyciu własnego San Pedro). Informacje zaczerpnąłem głównie z dwóch książek: Jonathan Ott, Pharmacotheon, wyd.II; R.E.Schultes, A. Hofmann, C. Rätsch, Plants of the Gods, wyd.II. Bardzo obszerna lista składu alkaloidów znajduje się w A. Shulgin, A. Shulgin, TIHKAL. A Chemical Love Story; niestety, nie ma tam podanych informacji względem procentowego składu alkaloidów w poszczególnych gatunkach.